Çayımın tadı kaçmış. Henüz yeni demlememe rağmen üstelik. Ne can sıkıcı, sabah sabah. Ekmekliği açıyorum, çıtır çıtır bi ekmek olsa kaşarlı domatesli hıyarlı bir sandviç yapsam diyorum. Ekmek yok. Olanlar da bayat.Fırına gitmeye ölesiye üşeniyorum. Geceden kalma, yarım, ısırılmış bir gofret bulup onu yiyorum. Çaya şeker atıp atmamak arasında kararsız kalıyorum. Ben çayı şekersiz içmem ki!
Keşke içebilsem.
Metabolizmam bikaç haftadır glikozu kabul etmiyor çünkü.
Ama çay, şekersiz olunca…
Bilirsiniz işte,
Fazla acı oluyor.
Tıpkı ben gibi.
Onsuz olunca ben; fazla acı, fazla tatsız,tuzsuz, fazla kaprisli, fazlaca “fazla” oluyorum.
İyisi mi çaydanlığın altına bi daha su koyup demlemek, üç şeker atıp içmek.
Yarım bırakılmış gofret karnımı doyuruyor çünkü.
Çünkü ben,
yarım kalmış şeylerle doymayı öğreneli çok oldu.
Keşke içebilsem.
Metabolizmam bikaç haftadır glikozu kabul etmiyor çünkü.
Ama çay, şekersiz olunca…
Bilirsiniz işte,
Fazla acı oluyor.
Tıpkı ben gibi.
Onsuz olunca ben; fazla acı, fazla tatsız,tuzsuz, fazla kaprisli, fazlaca “fazla” oluyorum.
İyisi mi çaydanlığın altına bi daha su koyup demlemek, üç şeker atıp içmek.
Yarım bırakılmış gofret karnımı doyuruyor çünkü.
Çünkü ben,
yarım kalmış şeylerle doymayı öğreneli çok oldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder