Okuldan çıktım, rutinlerim hep rutin,sonra otobüse bindim. Çantamdan cüzdanımı çıkarırken, bir acı hissettim. Yok yok, seni düşünmüyordum elbette. Seni düşünmeyi bırakalı bir kaç gün olmuştu.
Otobüse bindim, ayakta,her zamanki gibi,oturduğum görülmemiştir. Bi yerlere tutunmam gerekiyordu, gördüğüm ilk demire yapıştırdım ellerimi. Bir acı hissettim. Yanıyordum. Geçmemişti, bitmemişti şu bir türlü.
Otobüsten indim, vapura yürüdüm bikaç adım. En sevdiğim dergiyi aldım marketten, bir acı hissettim parayı uzatırken.Resmen yanıyordum. Yeni öğrendiğim küfürlerden ediyordum.
Eve geldim, kapıyı açarken, canım acıdı. Kıyafetlerime dokunup, üstümü çıkarırken, canım acıdı. Neler olduğunu düşündüm, canım acıdı.
Dokunduğum her şeyde, ellerimi kullandığım her an canım acıyordu.
Yanıyordu böyle, böyle sanki, kavruluyordu ulan işte bildiğin avuçlarım! Böyle sanki, sanki böyle hani nevruzlarda ateşin üstünden atlarlar ya! Sanki avuçlarımı o ateşin üstünde tutuyorlardı, öyle acı yani.
Ama devam etmeliydim,yaşıyordum,realist olmalıydım, yemek yapmalıydım, onları yemeliydim ve yıkamalıydım bulaşıkları. Ellerim suyun altına gitti, yine yandım. Kavruldum. Suya rağmen, ateşler çıktı ellerimden.
Yatağa uzandım. Ellerimi iki yanıma koyup, sırt üstü yattım.Tavana bakarak uyuyakalırım diye düşünürken, uyuyamadım. Tanrım ne anormal bir gündü. Sana da öyle oluyor mu?
Tam 1 haftadır avuçlarım yanıyor, böyle lime lime unufak olsa kopsa gitse canım acımaz. Oysa ne hayallerim vardı, hani sen gitmiştin ya mesela, hani filmlerdeki gibi trajik bir “hoşçakal” mesajıyla… Böyle düşününce ne gülünç geliyor, film sahnesi gibi elbet benim elimde telefonla kalakalmış o sahnem. Replik filan yok, salak bir bakış atıyorum sadece telefona. Görsen dalga geçerdin eminim.
Sonra şey oldu, şey düşündüm, ben de yeni birinin ellerini tutarım diye düşündüm. O beni sever dedim. Ne biliyim, onunla gülerim, ona ağlarım bu sefer,belki hep durur vs. vs.
Bilirsin işte bir takım kadınlık zımbırtıları.
Beni tanırsın. Riskleri göze alamam hani.
Ama dün iyice farkettim.
Dehşete düştüm.
Sen gittin gideli, resmen avuçlarım yanıyordu benim.
Otobüse bindim, ayakta,her zamanki gibi,oturduğum görülmemiştir. Bi yerlere tutunmam gerekiyordu, gördüğüm ilk demire yapıştırdım ellerimi. Bir acı hissettim. Yanıyordum. Geçmemişti, bitmemişti şu bir türlü.
Otobüsten indim, vapura yürüdüm bikaç adım. En sevdiğim dergiyi aldım marketten, bir acı hissettim parayı uzatırken.Resmen yanıyordum. Yeni öğrendiğim küfürlerden ediyordum.
Eve geldim, kapıyı açarken, canım acıdı. Kıyafetlerime dokunup, üstümü çıkarırken, canım acıdı. Neler olduğunu düşündüm, canım acıdı.
Dokunduğum her şeyde, ellerimi kullandığım her an canım acıyordu.
Yanıyordu böyle, böyle sanki, kavruluyordu ulan işte bildiğin avuçlarım! Böyle sanki, sanki böyle hani nevruzlarda ateşin üstünden atlarlar ya! Sanki avuçlarımı o ateşin üstünde tutuyorlardı, öyle acı yani.
Ama devam etmeliydim,yaşıyordum,realist olmalıydım, yemek yapmalıydım, onları yemeliydim ve yıkamalıydım bulaşıkları. Ellerim suyun altına gitti, yine yandım. Kavruldum. Suya rağmen, ateşler çıktı ellerimden.
Yatağa uzandım. Ellerimi iki yanıma koyup, sırt üstü yattım.Tavana bakarak uyuyakalırım diye düşünürken, uyuyamadım. Tanrım ne anormal bir gündü. Sana da öyle oluyor mu?
Tam 1 haftadır avuçlarım yanıyor, böyle lime lime unufak olsa kopsa gitse canım acımaz. Oysa ne hayallerim vardı, hani sen gitmiştin ya mesela, hani filmlerdeki gibi trajik bir “hoşçakal” mesajıyla… Böyle düşününce ne gülünç geliyor, film sahnesi gibi elbet benim elimde telefonla kalakalmış o sahnem. Replik filan yok, salak bir bakış atıyorum sadece telefona. Görsen dalga geçerdin eminim.
Sonra şey oldu, şey düşündüm, ben de yeni birinin ellerini tutarım diye düşündüm. O beni sever dedim. Ne biliyim, onunla gülerim, ona ağlarım bu sefer,belki hep durur vs. vs.
Bilirsin işte bir takım kadınlık zımbırtıları.
Beni tanırsın. Riskleri göze alamam hani.
Ama dün iyice farkettim.
Dehşete düştüm.
Sen gittin gideli, resmen avuçlarım yanıyordu benim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder